หลังจากยุธิษเฐียรนำสหเทพน้องชายของตน ซึ่งเกิดจากพระนางมาทรี มาเป็นเดิมพัน เพื่อแลกกับทรัพย์สมบัติที่ตนสูญเสียไปทั้งหมด ทุรโยธน์ก็รับเดิมพัน จึงเป็นหน้าที่ของศกุนิที่จะต้องโยนลูกเต๋า และเช่นเคย ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง ด้วยความเก่งกาจในเชิงสกาของศกุนิ ศกุนิโยนลูกเต๋าสำเร็จและเป็นผู้ชนะอีกเช่นเคย ศกุนิร้องออกมาด้วยเสียงอันดังว่า "ข้าชนะ"
เมื่อได้ยินเช่นนั้นสถานการณ์ทางฝั่งปาณฑพกลับยิ่งเลวร้ายลงไปอีก ทางด้านสหเทพเมื่อแพ้พนัน ต้องตกเป็นทาสของทุรโยธน์ ก็แยกตัวออกมาจากพี่น้องปาณฑพ และนั่งอย่างสงบเงียบ
ฝ่ายยุธิษเฐียรเมื่อเสียพนัน ก็ยิ่งต้องถลำลึกกว่าเดิม จึงวางเดิมพันเป็น นกุล ผู้เป็นน้องที่เกิดจากพระนางมาทรีอีกหนึ่งคน แต่ศกุนิก็ชนะเช่นเคย
หลังจากนั้นยุธิษเฐียรก็นำน้องชายที่เหลือมาวางเดิมพันไม่ว่าจะเป็น อรชุน , ภีมะ ตามลำดับ ก็เสียพนันให้กับทุรโยธน์เช่นเคย จนท้ายที่สุดเหลือแค่เพียงตนเองเท่านั้นที่สามารถใช้วางเดิมพันได้ ยุธิษเฐียรก็ยังใช้ตัวเองเป็นเดิมพันและสูญเสียพนันให้กับทุรโยธน์อีกเช่นเคย
เมื่อสถานการณ์มาถึงตอนนี้ กลายเป็นว่า ทรัพย์สมบัติอันมีมากมายมหาศาล รวมถึงเมืองอินทรปรัศถ์ ของพี่น้องปาณฑพสูญเสียให้กับทุรโยธน์ทั้งหมด แม้กระทั่งตัวพี่น้องปาณฑพเองก็ต้องกลับกลายเป็นทาสของทุรโยธน์อีกด้วย พี่น้องปาณฑพนั่งสงบนิ่ง แต่ในใจคับแค้น ไม่เข้าใจว่ายุธิษเฐียรปล่อยให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร
ส่วนยุธิษเฐียรผู้เป็นต้นเหตุของการสูญเสียครั้งนี้กลับนั่งก้มหน้าก้มตาสงบนิ่ง ไม่พูดอะไรสักคำเดียว ในทางตรงกันข้าม ทุรโยธน์และศกุนิผู้ได้ครอบครองสมบัติทั้งหมด กลับหัวเราะอย่างพอใจด้วยเสียงอันดังลั่นท้องพระโรง จึงกลายเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่เกิดขึ้นในท้องพระโรงแห่งหัสตินาปุระ จนผู้เข้าร่วมชมการละเล่นอดนึกเสียใจไม่ได้ที่มันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ แต่ก็ไม่มีผู้ใดปริปากออกมาแม้แต่คำเดียว