ในสถานการณ์นี้ ยุธิษเฐียรไม่เหลือทรัพย์สมบัติที่จะสามารถพนันได้อีกต่อไป เพราะสมบัติทั้งหมดสูญเสียให้กับทุรโยธน์แล้ว
วิฑูรผู้อยู่ในเหตุการณ์ก็ขอร้องต่อท้าวธฤตราษฏร์ว่า ให้พระองค์หยุดการเดิมพันครั้งนี้เสียที และปล่อยให้พี่น้องปาณฑพกลับเมืองไป แต่ท้าวธฤตราษฏร์ไม่ยอมทำตาม และยอมให้เรื่องราวดำเนินต่อไป
ทันใดนั้นเอง ทุรโยธน์ก็หัวเราะดังลั่นท้องพระโรง ทุรโยธน์กล่าวต่อยุธิษเฐียรว่า ขณะนี้เจ้าหมดทรัพย์สินเดิมพันแล้ว แม้แต่ทรัพย์ติดกายตนก็เป็นของข้า
ทุรโยธน์กล่าวดังนั้นก็เริ่มดำเนินการตามแผนสองที่วางเอาไว้ ทุรโยธน์บอกกับยุธิษเฐียรว่า จริงๆ แล้วท่านยังมีพี่น้องอยู่ สามารถนำเอาพี่น้องคนใดคนหนึ่งมาเดิมพันได้ ถ้าชนะแม้แต่เพียงครั้งเดียว ข้าจะยอมคืนทรัพย์สมบัติที่เคยเป็นของท่านทั้งหมดกลับไป ทุรโยธน์กล่าวจบก็มองไปที่ศกุนิ ศกุนิก็ยิ้มแย้มอย่างมั่นใจ
ได้ฟังดังนั้น พี่น้องปาณฑพที่เหลือต่างโกรธแค้นแทบจะลุกขึ้นมา โดยเฉพาะภีมะเมื่อได้ยินดังนั้น ก็กุมคทาเอาไว้ในมือ แต่เมื่อหันมองไปที่ยุธิษเฐียรผู้เป็นพี่ใหญ่ของตนกลับพบว่า ยุธิษเฐียรนั้นท่าทางสงบนิ่ง จึงนั่งนิ่งรอดูว่าพี่ใหญ่จะทำอะไร
ทุกคนในท้องพระโรงต่างส่ายหน้ากับข้อเสนอของทุรโยธน์ แต่ทันใดนั้นเอง ยุธิษเฐียรที่นั่งเฉยมาตลอดเวลา กลับพูดออกมาว่า ถ้าเช่นนั้นข้าขอพนันด้วยสหเทพ เพื่อแลกกับทรัพย์สมบัติที่ข้าสูญเสียไป ทุรโยธน์ได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาและรับเดิมพัน