เหล่าพี่น้องปาณฑพพร้อมด้วยพระนางเทราปที เดินทางกลับมายังหัสตินาปุระตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์ เพื่อเดิมพันสกาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าจะต้องจบลงด้วยความพ่ายแพ้ของยุธิษเฐียรอีกเช่นเดิม แต่ทั้งหมดก็ยอมรับว่าเป็นชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้
ปะรำพิธีเมืองชยันติ ถูกจัดสร้างขึ้นเฉกเช่นการเดิมพันครั้งก่อน ผู้อาวุโสทั้งหลายก็เข้ามาเป็นพยานในการเดิมพันอีกเช่นเคย แต่สีหน้าของท้าวภีษมะ โทรณาจารย์ และท่านอื่นๆ เป็นไปด้วยความสงสารในชะตากรรมของพี่น้องปาณฑพที่ต้องพบเจอต่อจากนี้
ส่วนทุรโยธน์ ราธียะ และท้าวศกุนิผู้เป็นตัวตั้งตัวตีในการวางแผน กระหยิ่มยิ้มย่อง และมีความสุขเป็นพิเศษ ที่จะได้เห็นพี่น้องปาณฑพต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติและถูกเนรเทศไปอยู่ในป่าอีกเป็นสิบๆ ปี โดยเฉพาะทุรโยธน์แทบจะอดรนทนไม่ไหว อยากเร่ิมการพนันเดี๋ยวนี้
เมื่อการเดิมพันเริ่มต้น ทั้งสองฝ่ายต่างก็ยอมรับเงื่อนไขของผู้ชนะ และผู้แพ้ โดยกำหนดให้เล่น เพียงเกมเดียวเท่านั้น ด้านยุธิษเฐียรผู้เตรียมใจเอาไว้แล้ว ก็ยอมรับเงื่อนไขแต่โดยดี
เกมเริ่มต้น ศกุนิเป็นผู้โยนลูกเต๋าแทนทุรโยธน์เช่นเคย ศกุนิโยนลูกเต๋าแห่งโชคชะตาลงไปที่กระดานสกา ว่ากันว่าลูกเต๋าที่ศกุนิใช้นั้นเชื่อฟังคำสั่งของศกุนิและออกหน้าที่ศกุนิต้องการเสมอ สถานการณ์ในปะรำพิธีเกิดความตึงเครียด ทุกคนในเหตุการณ์ต่างก็เงียบเสียงเพื่อลุ้นกับผลของลูกเต๋า
และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา "ข้าชนะ!!" เป็นเสียงของศกุนิ ตะโกนออกมาอย่างดีใจ ตามด้วยเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของทุรโยธน์ และเสียงแห่งความผิดหวังของผู้อาวุโสของสภาหัสตินาปุระผู้แอบเชียร์พี่น้องปาณฑพ
เมื่อผลการตัดสินออกมาว่าพี่น้องปาณฑพต้องแพ้พนัน พี่น้องปาณฑพและพระนางเทราปทีก็ยอมรับชะตากรรม ต่างปลดเครื่องทรงกษัตริย์ และแต่งตัวเป็นพราหมณ์เหมือนพวกสัณยาสี ทั้งหมดกล่าวอำลาเหล่าผู้อาวุโสของหัสตินาปุระ และเริ่มเดินทางออกจากเมืองหัสตินาปุระ มุ่งตรงไปยังป่าในทันที ประหนึ่งจะออกจากพิธีกรรมที่น่าอับอายนี้ให้ไวที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้