เมื่อชาวเมืองทราบข่าวว่าพี่น้องปาณฑพต้องถูกเนรเทศออกจากเมืองไปอยู่ป่า ก็รู้สึกเสียใจอย่างยิ่ง มีประชาชนบางส่วนไม่เห็นด้วยกับความอยุติธรรมที่พี่น้องปาณฑพได้รับ ต่างก็เก็บข้าวของเตรียมตัวย้ายตามพี่น้องปาณฑพไปด้วย แต่ยุธิษฐิระก็ตอบปฏิเสธอย่างนุ่มนวล จึงเหลือเพียงฤาษีบางส่วนที่ติดตามพี่น้องปาณฑพออกจากเมืองไปด้วยกัน
ส่วนฝั่งท้าวธฤตราษฏร์นั้น แม้จะแสดงออกว่าเศร้าเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ส่วนลึกในใจก็รู้สึกดีที่ทุรโยธน์ลูกชายของตนได้ครอบครองทรัพย์สินทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นของหัสตินาปุระ และอินทรปรัศถ์ และยังหมดเสี้ยนหนามตำใจไปอีกเป็นสิบปี ระหว่างที่ท้าวธฤตราษฏร์กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจนั่นเอง
ฤาษีนารถผู้เดินทางไปทั่วทุกดินแดน ก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าท้าวธฤตราษฏร์ ฤาษีนารถทราบดีถึงความในใจของท้าวธฤตราษฏร์ หลังจากรับการต้อนรับจากท้าวธฤตราษฏร์แล้ว ฤาษีนารทกล่าวกับท้าวธฤตราษฏร์ว่า "ในช่วง 14 ปีนี้ เจ้าและลูกหลานของเจ้า ได้เสพย์สุขจากความอยุติธรรม ของพี่น้องปาณฑพ จะได้ครอบครองทรัพย์สิน ปวงประชาจะมีความสุข บ้านเมืองร่มเย็น"
ได้ฟังดังนี้ท้าวธฤตราษฏร์ ก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขอย่างที่สุด แต่ฤาษีนารทก็พูดต่อว่า "แต่จงพึงระวังเอาไว้ว่า หลังจาก 14 ปีที่มีความสุขนั้น บ้านเมืองของเจ้า ลูกหลานของเจ้าจะพบกับความฉิบหายกันทุกผู้ทุกคน บ้านเมืองจะเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หญิงจะเป็นหม้ายกันหมด ให้สมกับที่เจ้าและลูกหลานของเจ้ากระทำเอาไว้กับพี่น้องปาณฑพ" จากนั้นสีหน้าของท้าวธฤตราษฏร์ก็เปลี่ยนไปเป็นเศร้าโศกอย่างที่สุด
จากนั้นฤาษีนารทก็เดินจากไป ทิ้งไว้ให้ท้าวธฤตราษฏร์จมอยู่กับความจริงที่ว่าอีก 14 ปีข้างหน้าชีวิตลูกๆ ของพระองค์จะพบจุดจบ พระองค์ก็ร้องไห้ออกมา