อรชุนมองไปหาต้นทางของลูกศรอันเฉียบคมเจ้าปัญหา และพบกับพรานป่ารูปร่างกำยำ ข้างกายของพรานป่ามีหญิงสาวหน้าตาสะสวยยืนอยู่ด้วย
ด้วยอารมณ์โมโห อรชุนพุ่งตรงไปยังพรานป่าแล้วพูดกับพรานป่าว่า "หมูป่ากำลังเข้ามาโจมตีข้า จึงเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะสังหารมัน ท่านเป็นใครถึงเสียมารยาทด้วยการยิงธนูสังหารมันแย่งกับข้า" เมื่ออรชุนกล่าวจบ พรานป่าก็พูดออกมาว่า "ข้าเห็นหมูป่าตัวนี้มาตั้งนานแล้ว และตั้งใจจะสังหารมัน จึงเป็นสิทธิ์ของข้าที่จะสังหารมัน จะว่าเสียมารยาทก็ไม่น่าถูกต้อง เป็นข้าเสียด้วยซ้ำที่ช่วยชีวิตของเจ้าเอาไว้"
อรชุนได้ฟังดังนั้นก็เกิดความโมโหพรานป่าคนนี้เป็นอันมาก เมื่อเห็นว่าสันติไม่ใช่ทางออก อรชุนก็หยิบธนูคาณฑีวะของตน และยิงลูกศรด้วยความไวราวกับงูพิษไปที่พรานป่าคนนั้น แต่น่าแปลกที่พรานป่าคนนั้น แม้จะเป็นคนธรรมดาก็สามารถหลบหลีกธนูอันแสนรวดเร็วของอรชุนได้อย่างง่ายดาย
อรชุนและพรานป่าต่างยิงธนูสู้กันอย่างรุนแรง ยิ่งต่อสู้ไปนานขึ้น อรชุนเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเกิดแผลจากการต่อสู้มากขึ้นเรื่อยๆ แตกต่างกับพรานป่าคนนี้ ที่ไม่เห็นว่าจะมีอาการบาดเจ็บตรงไหนเลย
ท้ายที่สุดเมื่อลูกธนูหมดสิ้นลง อรชุนกับพรานป่าก็เข้าต่อสู้แบบตัวต่อตัว พรานป่าก็ยังสามารถรับมือกับการจู่โจมของอรชุนได้อย่างง่ายได้ จนอรชุนต้องรำพึงรำพันในใจว่าคราครั้งนี้ได้พบกับคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในชีวิตของตนเองเข้าให้เสียแล้ว ไม่แน่ว่าจุดจบของชีวิตตนน่าจะเข้ามาในไม่ช้านี้แล้ว