วิทูรเดินทางออกจากเมืองเพียงลำพัง ผ่านไปไม่นานก็เดินทางถึงป่ากามัยกะ ซึ่งเป็นที่พักของพี่น้องปาณฑพและฤาษีจำนวนหนึ่ง
เมื่อยุธิษเฐียรได้รับแจ้งว่าวิทูรเดินทางมาพบ ก็ตกใจและนึกสงสัยสาเหตุที่ท้าววิทูรต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่ หรือว่าจะมาตามคำสั่งของท้าวธฤตราษฏร์ เฉกเช่นที่มาเชิญพวกตนไปเล่นสกา ในใจของยุธิษเฐียรและพี่น้องปาณฑพที่เหลือรู้สึกระแวงในการเดินทางมาเยือนของท้าววิทูร
แต่เมื่อได้พบหน้ากัน วิทูรได้เล่าเหตุการณ์ที่ท้าวธฤตราษฏร์ไล่ตนออกจากราชสำนักหัสตินาปุระอย่างตรงไปตรงมา ทำให้ความระแวงของยุธิษเฐียรและพี่น้องปาณฑพมลายหายไปหมดสิ้น ยุธิษเฐียรจึงขอให้วิทูรพักอยู่กับตนที่นี่อย่างสบายใจ ไม่ต้องไปที่ไหนอีก
ทางฝั่งท้าวธฤตราษฏร์หลังจากขาดที่ปรึกษาเช่นวิทูร ซึ่งอยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต ก็เกิดความรู้สึกเหงาอย่างประหลาด ยิ่งเวลาผ่านไปยิ่งรู้สึกว่าต้องการวิทูรกลับมาอยู่กับตนเช่นเดิม จึงสั่งให้สัญชัยซึ่งเป็นสารถีคนสนิท เดินทางมาที่ป่ากามัยกะเพื่อขอให้วิทูรเดินทางกลับหัสตินาปุระตามเดิม
แม้ว่าวิทูรจะยังคงเจ็บแค้นกับคำพูดของท้าวธฤตราษฏร์ที่ไล่ตนออกจากหัสตินาปุระ แต่ในใจของวิทูรนั้นก็สงสารท้าวธฤตราษฏร์ที่ต้องอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อนหรือที่ปรึกษาแม้แต่คนเดียว ก็ยอมใจอ่อนและเดินทางกลับหัสตินาปุระพร้อมกับสัญชัย