ทางฝ่ายพี่น้องปาณฑพที่เหลือ ที่ยังคงต้องพำนักอยู่ที่ป่ากามัยกะโดยปราศจากอรชุน คนที่ต้องรับศึกหนักที่สุดคือยุธิษเฐียร ที่ต้องคอยฟังคำบ่นของภีมะ น้องชายที่ตนรักมากที่สุด ภีมะคอยพร่ำบ่นว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมีสาเหตุมาจากยุธิษเฐียร และเร่งเร้าให้ยุธิษเฐียรร้องขอให้อรชุนกลับมา แล้วเตรียมทัพไปบุกราชสำนักหัสตินาปุระให้ราบ ยุธิษเฐียรก็ต้องคอยปฏิเสธและเกลี้ยกล่อมให้ภีมะใจเย็นลง
นอกจากนั้น ยุธิษเฐียรยังต้องคอยปลอบพระนางเทราปที ที่ร้องไห้เป็นครั้งคราว ทำให้ช่วงเวลาที่อยู่ในป่านี้ แม้ว่าจะมีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสม แต่ก็ไม่ทำให้ยุธิษเฐียรสงบจิตใจเสียทีเดียว
วันเวลาผ่านไปหกปีเต็มๆ วันหนึ่งฤาษีพฤหัสทัศวะก็เดินทางมาเยี่ยมพี่น้องปาณฑพ ฤาษีได้ปลอบโยนยุธิษเฐียรว่าเวลาแห่งความยากลำบากนี้ใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว แถมยังเล่าเรื่องราวของพระนล ราชาผู้ที่เคยเสียบ้านเมืองไปในเกมสกา เช่นเดียวกับยุธิษเฐียร แถมท้ายที่สุดพระนลไปฝึกฝนวิชาสกาจนเก่งกาจ และสามารถชนะเกมสกาจนได้บ้านเมืองกลับคืนมาเหมือนเดิม
จากนั้นฤาษีพฤหัสทัศวะก็ได้สอนวิชาสกาที่พระนลได้ร่ำเรียนมาให้กับยุธิษเฐียรและให้คำมั่นว่า หลังจากยุธิษเฐียรเรียนรู้วิชานี้ไปแล้วจะไม่แพ้เกมสกาอีกเลย