เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ระหว่างที่หาที่ทางเพื่อตั้งกองทัพอยู่นั่นเอง มหาดเล็กก็เดินทางเข้ามารายงานกับทุรโยธน์ว่าสระน้ำที่ทุรโยธน์เลือกเป็นทำเลในการตั้งกองทัพนั้น มีเจ้าของปกครองอยู่แล้ว ทุรโยธน์ได้ฟังดังนั้นก็ประกาศว่าดินแดนทั้งหมดในขอบเขตนี้เป็นของตน...

กองทัพนำโดยทุรโยธน์ ราธียะ ทุหศาสัน และศกุนิ ออกเดินทางจากกรุงหัสตินาปุระ เพื่อ ”ตรวจตราปศุสัตว์” อย่างที่ทุรโยธน์ได้แจ้งสภาไว้แต่แรก แต่จุดประสงค์ที่แท้จริงของการเดินทางครั้งนี้ ทุรโยธน์ต้องการเห็นสภาพความเป็นอยู่อันสุดแสนอนาถาของพี่น้องปาณฑพ...

ทางด้านราชสำนักหัสตินาปุระ ซึ่งปกครองอย่างร่มเย็นโดยท้าวธฤตราษฏร์ แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานถึง 12 ปี ตั้งแต่ที่พี่น้องปาณฑพต้องถูกเนรเทศ แต่ทุรโยธน์ ศกุนิ และราธียะ ต่างก็ระแวงว่าสักวันหนึ่ง พี่น้องปาณฑพจะต้องรวมรวมกำลังพล และกลับมาล้างแค้น...

พี่น้องปาณฑพเดินทางกลับมาพักที่ปากามัยกะตามคำแนะนำของพระอินทร์ และตั้งใจจะพำนักอยู่ที่ป่ากามัยกะไปจนครบ 1 ปีให้สิ้นสุดปีที่ 12 ของการเนรเทศ ข่าวการกลับมาพำนักที่ป่ากามัยกะของพี่น้องปาณฑพแพร่ไปอย่างรวดเร็ว...

ฝ่ายพี่น้องปาณฑพ สังเกตว่าภีมะเดินทางออกจากที่พักไปนานผิดปกติ ทุกคนก็เป็นกังวล โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ยุธิษเฐียรผู้รู้นิสัยของน้องชายเป็นอย่างดี พี่น้องปาณฑพต่างแยกย้ายกันออกตามหาภีมะ ส่วนยุธิษเฐียรก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่คาดว่าภีมะจะเดินทางผ่าน...

ในที่สุดวันที่ต้องออกเดินทางกลับยังป่ากามัยกะก็มาถึง พี่น้องปาณฑร่ำลาฤาษีต่างๆ ที่พำนักอยู่ที่เชิงเขาไกรลาส ฤาษีโลมสาเองก็กล่าวลาพี่น้องปาณฑพเพื่อเดินทางกลับไปยังอมราวดี การแยกทางของฤาษีโลมสาสร้างความโศกเศร้าให้กับยุธิษเฐียรเป็นอย่างมาก...

อรชุนเล่าให้พี่น้องปาณฑพและพระนางเทราปที รวมถึงเหล่าพราหมณ์ที่ร่วมติดตามฟังว่า ระหว่างที่อรชุนไปพักอาศัยอยู่กับพระอินทร์ที่อมราวดีนั้น ได้เรียนรู้วิชาต่างๆ จากคนธรรพ์ และได้อาวุธวิเศษต่างๆ...

ระหว่างที่พี่น้องปาณฑพกำลังคุยกันให้หายคิดถึง ก็ปรากฏแสงสว่างบนท้องฟ้า และปรากฏร่างของพระอินทร์เดินทางมาเยี่ยมเยือนพี่น้องปาณฑพ ทุกคนต่างตื่นตาตื่นใจที่ได้พบกับพระอินทร์ ผู้เป็นราชาแห่งเทวดาทั้งปวงแบบตัวจริงเสียงจริง หลังจากที่ทำความเคารพกันตามสมควรแล้ว...

เวลาผ่านไปหลังจากเหตุการณ์ของภีมะ พี่น้องปาณฑพก็เฝ้ารอการกลับมาของอรชุนอย่างใจจดใจจ่อ แต่ละวันผ่านไปโดยไร้วี่แววของอรชุนทำให้ทุกคนเริ่มกระวนกระวายใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ใหญ่อย่างเช่นยุธิษเฐียรที่ต้องคอยตอบคำถามน้องๆ ว่าเมื่อใดอรชุนจะกลับมาเสียที...

ระหว่างที่ภีมะกำลังต่อสู้กับเหล่ารากษสที่เฝ้าอุทยานของท้าวกุเวรนั้นเอง ยุธิษเฐียรพร้อมทั้งฆโฏตกัจลูกชายของภีมะก็ปรากฏตัวขึ้น ทั้งสองเห็นการสู้รบแล้วตกใจมากจึงรีบเดินเข้าไปห้ามปรามภีมะไม่ให้เข่นฆ่าไปมากกว่านี้...

หลังจากร่ำลากับหนุมาน ภีมะก็เดินทางขึ้นเหนือต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ตราบใดที่ยังไม่บรรลุเป้าหมายในการตามหาต้นตอของดอกไม้ปริศนา เพื่อนำมาให้พระนางเทราปทีผู้เป็นภรรยา จนในที่สุดภีมะก็ได้พบกับสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้ที่ภีมะเฝ้าตามหา...

ภีมะเดินเข้าหาลิงแก่แล้วกล่าวกับลิงแก่ว่า ข้ารู้ตัวแล้วว่าทำตัวอย่างไม่เหมาะสม ท่านมีอาวุโสกว่าข้า จากนั้นก็ก้มลงกราบขออภัย ภีมะยังกล่าวอีกว่าท่านเป็นผู้ใดกันแน่ทำไมถึงมานั่งอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ทันใดนั้นเองลิงแก่ก็หัวเราะด้วยเสียงอันดัง...

ภีมะมองลิงแก่ จากนั้นกล่าวว่า ถ้าท่านไม่หลบออกจากทาง มันก็คงเป็นการไม่สมควรที่จะเดินข้ามร่างของท่านไป เอาอย่างนี้เถิด ข้าจะขอยกหางของท่านให้พ้นออกจากทางเดินแล้วค่อยเดินทางต่อไป ลิงแก่ได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหน้าให้ภีมะทำตามที่ต้องการ...

ภีมะออกเดินทางหาดอกไม้เพื่อนำไปให้พระนางเทราปที เดินทางมาเรื่อยๆ ก็ยังไม่พบดอกไม้ที่ตนตามหา ระหว่างเดินทางอยู่นั่นเอง ภีมะได้พบกับลิงตัวหนึ่งนอนอยู่ริมทางโดยที่หางของมันพาดขวางทางที่ภีมะต้องการจะเดินทางไป ภีมะจึงเดินทางเจ้าใกล้เจ้าลิงตัวนั้น...

ภีมะวิ่งออกจากที่พัก ตามกลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ ไปตลอดทาง ภีมะตั้งใจว่าจะดั้นด้นหาดอกไม้ต่อไปจนกว่าจะพบ เพื่อจุดประสงค์เดียวเท่านั้น นั่นคือการทำให้พระนางเทราปทีพอใจ ผ่านมาพักใหญ่ ภีมะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเดินทางออกจากที่พักมาไกลมากแล้ว...