เนื้อเรื่องมหาภารตะ

ภาระอันหนักอึ้งจึงตกเป็นของยุธิษเฐียร ที่จำเป็นต้องเลือกน้องคนใดคนหนึ่งให้ฟื้นคืนชีพขึ้นมา สำหรับยุธิษเฐียรแล้ว ภีมะ คือ น้องคนที่ใกล้ชิดกับตนเองมากที่สุด อรชุน คือ น้องคนที่มีศักยภาพในการรบมากที่สุด มีความสำคัญต่อสงครามที่จะเกิดขึ้นในอนาคต...

ในที่สุด ยุธิษเฐียรก็ตัดสินใจเผชิญหน้ากับเงาร่างนิรนาม และยอมรับเงื่อนไขที่ว่า หากต้องการดื่มน้ำในสระจะต้องตอบคำถามของเงาร่างนิรนามให้ได้เสียก่อน ยุธิษเฐียรก้มหน้าลงเพื่อทำสมาธิ แล้วกล่าวกับเงาร่างนิรนามว่าตนพร้อมจะตอบคำถามแล้ว...

เมื่อยุธิษเฐียรเดินทางมาถึงริมสระมรณะ ยุธิษเฐียรเห็นร่างอันไร้วิญญาณของน้องๆ ทั้งสี่คน นอนเรียงรายกันอยู่ริมสระน้ำ ยุธิษเฐียรพยายามเรียกเท่าไหร่น้องๆ ก็ไม่ฟื้นขึ้นมา ยุธิษเฐียรร้องไห้เสียใจราวน้ำตาเป็นสายเลือด อีกทั้งพยายามหาสาเหตุการตายของน้องๆ...

วันหนึ่งพี่น้องปาณฑพได้รับคำขอร้องจากพราหมณ์คนหนึ่ง ให้ช่วยออกตามหาไม้อรณี ซึ่งเป็นไม้ที่พราหมณ์ใช้สำหรับทำพิธีบูชาเป็นประจำทุกวัน ที่ถูกกวางตัวหนึ่งคาบหนีออกจากที่พักไป หลังจากที่พี่น้องปาณฑพได้ฟังคำขอร้อง ก็เร่งรีบออกตามหาทันที...

หลังจากที่ท้าวชัยทรัถได้รับการปล่อยตัวออกมา สิ่งเดียวที่ท้าวชัยทรัถนึกถึงคือหาทางแก้แค้นพี่น้องปาณฑพเพื่อลบล้างความอับอายครั้งนี้ให้ได้ ท้าวชัยทรัถตัดสินใจบำเพ็ญตบะริมฝั่งแม่น้ำคงคา เป็นเวลาหลายวันหลายคืน จนพระศังกร (พระศิวะ)...

ท้าวชัยทรัถรีบเร่งเดินทางเพื่อพาพระนางเทรปทีกลับเมืองให้เร็วที่สุด โดยหลงลืมไปว่าพี่น้องปาณฑพเป็นคนที่เก่งกาจแค่ไหน ทางด้านพี่น้องปาณฑพหลังจากหาผลไม้อาหารป่ามาได้พอสมควรก็ชักชวนกันเดินทางกลับมายังที่พัก เมื่อถึงที่พักก็พบว่าพระนางเทราปทีถูกจับตัวไป...

ช่วงระยะเวลาที่พี่น้องปาณฑพมาพักที่ป่ากามัยกะ ได้พบกับการมาเยี่ยมเยือนของทุรโยธน์ และคนอื่นอีกมากมาย ทำให้ยุธิษเฐียรผู้ปรารถนาความสงบ เสนอว่าควรย้ายกลับไปพำนักที่ป่าไทวตะวันแทน เนื่องจากอยู่ห่างออกไปจากกรุงหัสตินาปุระมาก พี่น้องทุกคนได้ฟังดังนั้นก็เห็นด้วย...

ผ่านไปไม่นานงานพิธีราชสูยะของทุรโยธน์ก็ได้จัดขึ้น แม้จะมีการเตรียมการอย่างเร่งรีบ แต่ก็เป็นการจัดงานที่สมบูรณ์แบบ เหล่ากษัตริย์ทั้งที่สนับสนุนทุรโยธน์อยู่แล้ว หรือถูกราธียะปราบลง ก็มาเข้าร่วมพิธีอย่างพร้อมเพียง...

เมื่อทุรโยธน์ตกลงใจจัดพิธีราชสูยะ ราธียะในฐานะกำลังหลักก็รับปากกับทุรโยธน์ว่าจะเดินทางไปเชื้อเชิญเหล่ากษัตริย์ทั่วสารทิศมาร่วมพิธี จากนั้นราธียะก็เดินทางไปทั่วทวีปทั้งเหนือ ใต้ ออก และตกเพื่อประกาศความยิ่งใหญ่ของทุรโยธน์...

ค่ำคืนแห่งความกังวลใจของพี่น้องฝั่งเการพ โดยเฉพาะราธียะ ได้ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในที่สุดราธียะก็ออกเดินทางไปเฝ้าทุรโยธน์ที่นั่งทำสมาธิอยู่บนกองหญ้าคา ราธียะกล่อมทุรโยธน์ให้ปล่อยวางความทุกข์ใจลงเสีย ทุรโยธน์เป็นถึงราชาของเหล่าราชาทั้งหลาย...

หลังจากทุรโยธน์ได้รับการปล่อยตัว ทุรโยธน์ก็เดินทางกลับยังค่ายพักอย่างเงียบเชียบ ไม่พูดคุยกับใครสักคนเดียว คนแรกที่เข้าไปคุยกับทุรโยธน์นั่นคือราธียะ ผู้หลบหนีจากการสู้รบไปตั้งหลัก ราธียะยังเข้าใจว่าทุรโยธน์ทำสงครามชนะราชาคนธรรพ์แล้วจึงกลับมา...

ราชาคนธรรพ์จิตรเสนได้เดินทางร่วมกับอรชุนและภีมะเพื่อเข้ารบยุธิษเฐียร เมื่อทั้งสองได้พบกัน ต่างก็ทำความเคารพกันอย่างเหมาะสม จิตรเสนเล่าว่า ตนได้รับบัญชาจากพระอินทร์ให้มาหาเรื่องทุรโยธน์...

ทางด้านของกองทัพคนธรรพ์ ระหว่างที่เหล่าคนธรรพ์กุมตัวทุรโยธน์เดินทางกลับยังค่ายพักของตน จิตรเสนผู้เป็นราชาของคนธรรพ์สังเกตเห็นความผิดปกติที่ท้ายขบวน จึงเดินทางมาดูด้วยตนเองและพบว่ามีข้าศึกเข้าโจมตี จิตรเสนจึงเข้าร่วมการต่อสู้ด้วย แต่คู่ต่อสู้มีฝีมือร้ายกาจ...

อรชุนและภีมะเร่งรีบเดินทางออกจากที่พำนักเพื่อไล่ตามกองทัพคนธรรพ์ที่จับตัวทุรโยธน์ไป แม้ว่าทั้งสองต่างมีความสุขอยู่ในใจที่ทุรโยธน์ได้รับความลำบากเสียบ้าง แต่เมื่อเป็นคำสั่งของยุธิษเฐียร อรชุนและภีมะก็พร้อมจะทำตาม อรชุนและภีมะไล่ตามกองทัพจนมาถึงท้ายขบวน...

ไพร่พลของฝั่งเการพที่นำโดยทุรโยธน์ เมื่อพ่ายแพ้ต่อราชาคนธรรพ์นิรนาม ก็แตกกระจายไปทุกทิศทุกทาง มีบางส่วนได้เดินทางมายังป่ากามัยกะที่ซึ่งพี่น้องปาณฑพอาศัยอยู่ หลังจากที่ยุธิษเฐียรสอบถามเรื่องราวจากเหล่าทหาร ก็ได้ความว่าทุรโยธน์...