เนื้อเรื่องมหาภารตะ

แรกเริ่มเดิมที เหล่าปาณฑพและพระนางกุนตีก็ไม่เชื่อมั่นในการจัดเตรียมของทุรโยธน์อยู่แล้ว และเมื่อเดินทางมาถึงเมืองวาราณาวัตพบว่าราชวังที่ทุรโยธน์สร้างให้ แม้จะสวยงามแต่ก็สร้างจากวัสดุที่ติดไฟง่าย จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเรื่องดี...

ท้าวธฤตราษฏรเมื่อทราบข่าวการตายของปาณฑพและพระนางกุนตี ก็แสร้งทำเป็นเสียใจ พระองค์ส่งสารไปยังเมืองต่างๆ เพื่อให้รับทราบข่าว และสั่งให้จัดพิธีศพอย่างสมพระเกียรติ ส่วนในภายในใจของท้าวธฤตราษฏร์ปลื้มปริ่มด้วยความสุข ที่ได้กำจัดเสี้ยนหนามออกไปเสียที...

ชาวเมืองวาราณาวัตเมื่อทราบข่าวว่าพวกปาณฑพเดินทางมา ต่างก็ดีใจ ออกมาต้อนรับกันอย่างล้นหลาม พวกปาณฑพได้เข้าพักในราชวังอันวิจิตรตระการตาที่ทุรโยธน์สั่งให้สร้างขึ้น เวลาผ่านไปได้เกือบปี เวลาที่ทุรโยธน์รอคอยก็มาถึง...

ท้าวธฤตราษฏร์ได้บอกกับพวกปาณฑพว่า "ปาณฑพมาอยู่ที่หัสตินาปุระก็หลายปี ตอนนี้เด็กๆ ก็โตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว สมควรที่จะออกเดินทางไปดูบ้านอื่นเมืองอื่น เพื่อสังเกตว่าเป็นอยู่ของชาวเมืองอื่นๆ บ้าง"...

การแต่งตั้งเจ้าชายยุธิษเฐียรเป็นรัชทายาท สร้างความปลาบปลื้มให้กับประชาชน ข้าราชบริภาร และแม้กระทั่งเสนาอำมาตย์ก็พลอยยินดีไปด้วย จะมีก็แต่ท้าวธฤตราษฏร์ และลูกๆ ที่แอบไม่พอใจ แต่ต้องอดทนอดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ ใบบรรดาลูกๆ ของท้าวธฤตราษฏร์...

ถ้าพิจารณาดีๆ จะพบว่าบัลลังค์แห่งราชสำนักหัสตินาปุระนั้น เกิดจากน้ำมือของพระราชาปาณฑุทั้งสิ้น ไม่ว่าการวางแผนการเมือง หรือการขยายดินแดน และเมื่อท้าวปาณฑุสละราชสมบัติ ท้าวธฤตราษฏร์ผู้พระเนตรบอดก็ได้เข้ามาปกครองแทน...

แม้ว่าท้าวทรุปัทจะถูกโทรณาจารย์ปล่อยตัวออกมา และให้ถือว่าเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาหายกัน แน่นอนว่าสำหรับท้าวทรุปัทแล้วเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้อย่างยิ่ง เพราะทั้งโดนเหยียดหยามศักดิ์ศรี โดนยึดเมืองไปครึ่งหนึ่ง และรู้สึกเสียหน้า ถึงแม้จะโกรธเพียงใด...

เมื่อเห็นกองทัพของหัสตินาปุระเคลื่อนทัพมาโจมตีเมือง ท้าวทรุปัทก็งงเป็นอย่างมากเพราะแรกเริ่มเดิมที แคว้นปัญจาละกับหัสตินาปุระไม่ได้มีปัญหาใดๆ ต่อกัน แต่กองทัพของปัญจาละก็ตั้งรับอย่างแข็งแกร่ง สถานการณ์การรบเป็นไปอย่างเข้มข้น...

เมื่อครั้งยังเป็นวัยรุ่น โทรณะ (หรือโทรณาจารย์ ที่เรารู้จักกัน) และทรุปัทศึกษาอยู่ที่เดียวกัน ทั้งสองสนิทกันมาก มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน จนวันที่จบการศึกษา ก่อนจะแยกย้ายจากกันไป ทรุปัทได้บอกกับโทรณะว่าวันใดที่ตนขึ้นครองราชสมบัติ...

หลังจากพิธีประลองก็ผ่านมาหลายเดือน เหล่าเด็กๆ เการพและปาณฑพ ทุกคนได้เรียนรู้สำเร็จวิชาจากโทรณาจารย์จนสิ้น ก็ถึงเวลาที่โทรณาจารย์จะร้องขอคุรุทักษิณา จากลูกศิษย์ทั้งหลาย (คุรุทักษิณาคือการที่อาจารย์เรียกร้องขอสิ่งใดจากลูกศิษย์...

ย้อนกลับมาระหว่างที่อรชุนแสดงฝีมือธนูอยู่นั้น บนปะรำพิธีผู้ชมต่างตื่นตาตื่นใจในความเก่งกาจของอรชุน แต่มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูอย่างคับแค้นใจ นั่นคือกลุ่มพี่น้องเการพ ที่นำโดยทุรโยธน์ ทุรโยธน์มองว่างานประลองฝีมือครั้งนี้...

ราธียะทิ้งความเศร้าและชะตากรรมทั้งหมดให้เป็นเรื่องของอนาคต แล้วเดินทางมาที่เมืองหัสตินาปุระ เมื่อเข้ามายังเขตเมืองพบว่ามีงานประลองฝีมือที่จัดโดยโทรณาจารย์ ราธียะคิดว่าเป็นโอกาสที่ตนจะได้แสดงฝีมือแล้ว ความก็เป็นไปตามที่เคยเล่าแล้วใน [มหาภารตะ ตอนที่ 25...

หลังจากที่ราธียะโดนคำสาปของภควาจารย์ ราธียะก็เศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก ออกเดินทางไปอย่างไม่มีจุดหมาย จนไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ริมชายหาด ไม่รู้เป็นเวลานานเท่าไหร่ ในที่สุดราธียะก็ข่มใจและลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ในระหว่างที่ราธียะกำลังเดินทางออกจากชายหาดนั้น...

เวลาผ่านเนิ่นนาน ราธียะร่ำเรียนวิชาจากภควาจารย์จนหมดสิ้น ความเก่งกาจของราธียะ ถึงขนาดที่ภควาจารย์เอ่ยปากชมราธียะว่าการมีศิษย์เช่นราธียะนับว่าเป็นความสุขอย่างยิ่ง สร้างความปลาบปลื้มใจให้กับราธียะเป็นอย่างมาก วันหนึ่งระหว่างที่ทั้งศิษย์อาจารย์เดินทางอยู่นั้น...

หลังจากที่ถูกโทรณาจารย์ปฏิเสธการรับเข้าเรียนเนื่องด้วยตนเองเป็นวรรณะศูทร ทำให้ราธียะเสียหน้ามาก แต่ก็เรียนรู้ว่าการที่ตนเองเป็นวรรณศูทร ไปขอสมัครเรียนที่สำนักไหนก็น่าจะโดนปฏิเสธไปหมด ราธีนะคิดเอาเองว่า ในเมื่อทุกวรรณะเกิดจากวรรณะพราหมณ์...